Rozdział 2

Patrzyłam się przed siebie. Miałam gdzieś iż jestem na lekcji a facetka od matmy coś biadoli o jakimś twierdzeniu. Miałam to w głębokim poważaniu! Dalej byłam w szoku. Ten facet, potwierdził to co myślałam iż nie może być prawdą. Do tego ten jego „ układ” jeśli mogę to tak nazwać. „ Zostaniesz moją żoną a przywrócę twoich bliskich do życia.” Tak po prostu to powiedział i rozpłynął się w powietrzu! Ach! Jestem załamana. Najpierw ten idiota Adam, potem ten wypadek a teraz ten facio, którego kojarzę.
- Karp do tablicy!- usłyszałam skrzeczący głos nauczycielki. Wzdrygnęłam się, podnosząc z krzesełka i kierując do tablicy.
- Tak…?- spytałam głupkowato, czym wywołałam śmiech u reszty klasy. Widziałam iż dziś baba nie jest w nastroju do żartów, kuźwa! Co jeszcze się wydarzy tego ranka?!
- Podaj nam twierdzenie pitagorasa.
- Toż to banalne. A kwadrat plus B kwadrat równa się C kwadrat.
- Brawo. Wiemy iż jesteś na poziomie pierwszej klasy podstawówki. A teraz w nagrodę za dobrą odpowiedź…
- Dostanę piątkę? Albo daruje mi dziś pani?- spytałam z nadzieją. Ta jedynie się zaśmiała, otwierając tablice, na której było pojebanie długie zadanie. Proszę bardzo! Dobijcie leżącego! To nic, że nie ryczę, ale można by się spytać jak się czuje!? Zaraz…. Niby kto miałby wiedzieć o tym co się stało? Jestem taka głupia!- Haha..- zaśmiałam się pod nosem. Wiedźma się na mnie spojrzała. Powinna zrobić coś z tym swoim pieprzykiem na nosie. Wygląda obrzydliwie! Nie no…. Nawet w takiej sytuacji potrafię się śmiać? Na serio ze mną jest coś nie tak! Wzięłam kredę do ręki, zaciskając ją w pięść, przerabiając ją na pył. Kiedy wiedziałam iż wróci mi uwagę zostały otwarte drzwi do klasy.

- Czy jest Anna Karp? Jesteś proszona do dyrektora.- powiedziała sekretarka. Kiwnęłam głową, idąc do ławki i zabierając swoje rzeczy. Wyszłam, kierując się na drugie piętro do gabinetu Aldony. O co może jej tym razem chodzić? Jakaś impreza się kroi i trzeba ją zorganizować? Będąc przed jej drzwiami wzięłam dwa spokojne oddechy i pukając weszłam. Siedziała w swoim fotelu, pijąc jak zawsze poranną kawę. Zamknęłam drzwi, zajmując miejsce przed jej biurkiem. Panowała cisza, zakłócana odgłosami zza okna.
- Chciała coś pani ode mnie.
- Tak… Kochanie powinnaś darować sobie dzisiejszy dzień w szkole. Dzwoniła do mnie twoja ciocia i…
- Rozumiem.- przerwałam jej. Nie chciałam aby mi współczuła. Jasne lubię dyrektorkę, jest spoko osobą i fajnie się z nią rozmawia, ale nie chce by się nade mną użalała.  Pogłaskała mnie po dłoni, dodając tym gestem iż mogę na nią liczyć. Uśmiechnęłam się do niej. Wstałam i ruszyłam do drzwi.
- W takim razie jadę do domu Aldono.- wiedziałam iż nie powinnam tak do niej mówić, ale po prostu chciałam jakoś zatrzymać łzy.
- Zadzwoń do swojej babci. Nie może się do ciebie dodzwonić.
- Oczywiście. Do widzenia.- nacisnęłam na klamkę i opuściłam pokój. Złapałam się za włosy, schodząc schodami do szatni. Może jednak dobrze, że będę niebawem w domu? Na spokojnie wszystko przemyślę, nikt nie będzie widział mych łez. Tak, to dobra opcja. Do moich uszu doszły czyjeś jęki. Błagam tylko niech to nie będzie kolejna para trzecioklasistów obściskujących się w szatni. Błagam, niech ktoś mnie wysłucha…. Jednak jak widać nikomu na mnie nie zależy. To boli. Wyjęłam pośpiesznie słuchawki, wsadziłam je do uszu i puszczając muzykę przeszłam obojętnie obok tej parki. Odnalazłam swoją szafkę, wpisałam kod i gwałtownym ruchem wyjęłam swoje ciuchy. Wywaliłam buty z worka, swoje trampki gwałtownie zdjęłam ze stup i niedbale rzuciłam do worka. Wsadziłam stopy do kozaków, zasunęłam je i zabrałam się za zakładanie kurtki. Gdy już się ubrałam wsadziłam na dłonie rękawiczki, worek do szafki, którą kopniakiem zamknęłam. Pochwyciłam plecak, udając się na górę. Spojrzałam do pokoiku woźnych, nikogo nie było. Weszłam , zabrałam kask i będąc na dworze założyłam go na głowę. Biegiem udałam się do swego cuda. Jednak nie miałam siła mu się przyglądać. Chciałam być w domu. Odpaliłam i ruszyłam z piskiem opon. Mknęłam przez jeszcze budzące się do życia miasto. Mijałam ludzi, jedni szli z dziećmi, inni to były dzieci. Czemu, kurwa czemu?! Spokojnie, tylko spokojnie! Nie pozwól ponieść się emocją, kiedy prowadzisz. . Chciałam już jak najszybciej znaleźć się w domu, rzucić wszystko na podłogę i upaść z płaczem na łóżko. Z piskiem zatrzymałam się na rondzie. Już prawie będę w domu…. Zaparkowałam w garażu. Kask zostawiłam przy motorze a do domu weszłam normalnie, głównym wejściem. Pierwsze co ujrzałam to moją kotkę. Uśmiechnęłam się do niej, kucając i drapiąc za uchem. Zaczęła mruczeć, co mnie nieco uspokoiło. Zamknęłam drzwi na klucz, zdjęłam ciuchy i weszłam do salonu gdzie….

- Kkim ty kurwa jesteś?!- krzyknęłam i sięgnęłam po pierwszą lepszą rzecz. Nie no grożę komuś patelnią!
- Witaj kotku. Masz już dla mnie odpowiedź?- kia! To ten facet z wcześniej!
- Nnie odpowiedziałeś nna moje pytanie.- kurwa boje się! Jak ten wariat się tu dostał!? Chyba nie ty go wpuściłaś, co nie Bori? Odbija mi. Chyba muszę się leczyć… Żeby kota pytać, to już jest co najmniej dziwne. Podniósł się z kanapy i kierował się w moją stronę. odsuwałam się do tyłu dalej celując w niego patelnią. Zaśmiał się! Teraz to już na serio ci przyłożę tą patelnią! Nagle poczułam chłód ściany na plecach. wykorzystał to, zabrał mi patelnie, jedyną deskę ratunku! Chwycił moją dłoń i… pocałował ją! Zaraz co?
- Nazywam się Toyoi Zenki. A to nie nasze pierwsze spotkanie.
- Cchodzi o ddach?
- Nie…- przeciągnął ostatnią samogłoskę, przysuwając się bliżej mnie. Czułam że serce zaraz mi stanie! Boje się tego faceta!- Przyszedłem dotrzymać obietnicy.- wyszeptał mi od ucha. Jego oddech osadził się na mojej skórze. Obietnica? Ale przecież nie składałam sobie z nikim obie….
- Ty jesteś tym gościem ze snów!- krzyknęłam. Wreszcie elementy układanki skoczyły na swoje miejsca! To on jest tym aniołem! Ale tamten facet miał dłuższe włosy no i czerwone oczy.

- Tak to ja. A teraz czy piękna pani da mi swą odpowiedź?- znów chwycił moją dłoń, jednak tym razem tylko ją trzymał. Denerwowałam się. Dalej nie wiedziałam jakim cudem się tu znalazł, do tego jeszcze co on robił na dachu i czemu kiedy się tylko pojawił te diabły zniknęły? I kim do jasnej anielki jest? Podniósł wzrok z nad mojej dłoni na moje oczy. Tak jakoś ta zieleń bardzo kusiła. Ten soczysty kolor.... Taki sam jak u Mateusza…
- Nie.- powiedziałam na głos. Ale czy to odpowiedź na jego pytanie czy na moje stwierdzenie? A może na te obie rzeczy? Westchnęłam. W takiej chwili znów muszę powracać myślami do niego? Wyrwałam swoją dłoń, jednocześnie tą samą poprawiając swoje włosy, spadające mi na twarz. Wypuściłam powietrzę przez usta, byłam frustrowana. Nie dość, że jakiś nieznany mi osobnik, przebywa w moim domu, nie dość, że znów powróciłam do bolesnych wspomnień to jeszcze nie mogę pobyć przez chwilę sama w żałobie!? O co tu do jasnej anielki chodzi!? Czy ja proszę o zbyt wiele? Chce tylko w samotności, schować się pod kołdrą rodziców, zdjąć maskę „twardej mnie” i wypłakać się, krzycząc do nie wiadomo kogo wszystkie swoje smutki! Więc proszę zostawcie mnie w samą!

- Rozumiem…. W takim razie będę czekał do północy na twoją odpowiedź.- uniósł kosmyk moich włosów, przykładając go sobie do ust, znikając. Zatrzepotałam rzęsami, chcąc ocknąć się z tej halucynacji. Bo to halucynacja, prawda? mój wzrok przeniósł się z miejsca gdzie przed chwilą stał na portret moich bliskich. Pamiętam jak go rysowałam z ciocią Moniką jako prezent dla rodziców i brata z okazji ich ważnych dni. Oparłam się o oliwkowo- podobną ścianę kuchenną, osuwając się powoli na dół. Nawet nie zdołałam pójść na górę a znowu ryczę. Jestem taką kretynką, nieudacznikiem, wyrzutkiem. Złapałam się za włosy, kolana przyciągnęłam do klatki piersiowej. Oparłam na nich łokcie i pozwalając przeraźliwemu krzykowi bólu pomieszanego z rozpaczą wydobyć się z mojego gardła. Łkałam, krzycząc niemiłosiernie głośno. Miałam gdzieś iż mogę zedrzeć sobie gardło, mieć znów uszkodzone bębenki, skoro nie mam już nikogo kogo bym jeszcze obchodziła. Wmawianie i mówienie iż mam jeszcze innych członków rodziny? Ha! Gówno prawda! Tak naprawdę wszyscy opiekują się mną, rozmawiają i okazują uczucia tylko z poczucia obowiązku! Bo przecież jesteśmy „rodziną”! Ale tak naprawdę nikogo nigdy nie ma kiedy tak naprawdę potrzebuje się tej osoby. A teraz najbardziej potrzebuje babci Irenki…. Tylko, że i ona niebawem mnie opuści. Teraz wszystko zależy od operacji kardiochirurga…. Mój płacz pogłębił się jeszcze bardziej. Jeśli i ją stracę to się zabiję! Tylko ona mi pozostała! Zacisnęłam mocniej palce na włosach, wbijając swoje paznokcie w głowę jednocześnie ciągnąc włosy.
- Cczemu… cccemuuuu! Cceeu mnee zossawiiciee?!- powtarzałam łamiącym się od łez głosem. Nie mam sił już na nic. Jedyne co mogę zrobić to tak jak niewinny szczeniaczek od razu po narodzinach skulić się w poszukiwaniu ciepła matki. Opadłam ciałem na zimną podłogę, łzy dalej spływały po moich policzkach, tworząc powoli małą kałuże na podłodze. W całym domu było zimno. Nie napaliłam w kominku, ale czy to ważne? Może tak będzie lepiej, umrzeć z zimna. Chodź to i tak za łagodna śmierć. Poczułam przyjemne ciepło na swoim udzie. A po chwili spokojne mruczenie kotki. Nie ma to jak bycie niewtajemniczonym. Zazdroszczę ci tego kochana. Tej spokojnej postawy ciała, wyrównanego oddechu i pięknych snów. Tego czego ja nie mogę zaznać. To bolesne, ale prawdziwe. Chce zamknąć oczy, chce spać. Jednak boję się znów ujrzenia tego wypadku. Czuje pulsujący ból głowy, oczy zaczęły szczypać a oddech dalej był nierówny. Pociągnęłam nosem, chcąc jakoś się uspokoić. Powieki same powoli opadały. Zdjęłam te przeklęte okulary, pozwalając wygrać senności. Ostatnie co pamiętam nim nie pochłonęła mnie ciemność to czyjeś stopy…. „ Leżałam na czymś miękkim. Czułam jak wiatr targa moimi włosami a wraz z nimi… płatkami kwiatów? Tak to były kwiaty. Ale co ja tu robię? Czy to sen? A może umarłam? Jeśli tak to spotkam tu rodzinę? A może to tylko moja wyobraźnia? Jednak wolę postawić na tym iż umarłam. Bo przecież nikogo nie obchodzi mój los. Bycie nikim ma jednak swoje plusy. Takie jak teraz. Nikt nie będzie za mną płakać. To… cudowne! Chciałam się podnieść jednak nie mogłam. Jasne niebo zmieniło barwę na krwawą, mroczną. to żart, prawda? Czyli, że nie umarłam, a to jest kolejny chory sen?! Niech ktoś mi powie czym ja takim zawiniłam, że muszę to znosić?! Co muszę zrobić do cholery aby umrzeć?! Szarpnęłam dłońmi, w celu uderzenia się w twarz, jednak zostały zatrzymane, a ja usłyszałam charakterystyczny dźwięk łańcucha…. Chwila o co tu chodzi?! Czemu w powietrzu unosi się zapach siarki?! ?!  I czemu trawa jest zgniła?! Do moich uszu doszedł ten okropny śmiech. Ten sam co na dachu…. Tylko mi nie mówcie, że znowu spotkam te diabły?! Jak zawsze los nie jest po mojej stronie i oczywiście znów ujrzałam ich obleśne dłonie. Tylko tym razem spojrzałam wyżej, dokładniej. Ich ciała to były same szkielety odziane gdzieniegdzie w ciało, mięśnie, żyły lub samą skórę. Jedyne co było całe to twarz…. Na dodatek była normalna, jak u żywej istoty, jedynie cała była we krwi i żyłach. Czego one chcą? I czemu o nich śnie?! Czy nie dość już wycierpiałam i pogorszyłam psychikę?! Dość i to bardzo! Proszę niech ktoś mnie obudzi! Proszę, proszę, kurwa proszę! Ich dłonie znowu zbliżały się do mnie, już sam widok ich palców, które za chwile pojawią się na moim ciele był przerażający i budzący wstręt….” Gwałtownie podniosłam się. Rozejrzałam się na boki. Fioletowo-zielone ściany, na których był napis „ Pomiędzy jasnym jutrem”, moje motto. Kiedyś na pewno nim było. Poczułam jakiś ucisk na dłoni, szybko tam spojrzałam i ujrzałam iż ktoś mnie za nią trzyma. Podążyłam wzrokiem do góry i ujrzałam tego całego… No kuźwa jak mu tam było… Zako? Zeri? Nie, hmmm… A wiem! Zenki! Kiedy chciałam wyrwać swoją dłoń, przyciągnął mnie do siebie, głaszcząc po włosach.

- Już dobrze. jestem tu, więc możesz płakać do woli.- mówił spokojnie i kojącą.
- Nnie mam zamiaru…- nie dokończyłam bo znów zaczęłam ryczeć. Chwyciłam się kurczowo jego koszuli, wyjąc i starając nie krzyczeć. Nic nie mówił, tylko trzymał mnie w ramionach, głaszcząc po głowie. wyobraziłam , że to mama mnie pociesza, że to teraz w jej ramionach jestem i mówi abym nie zamykała emocji w sobie. Zawsze tak mówi, kiedy nagle wybucham. Przez to wspomnienie zamiast powstrzymać płacz, nasilił się a krzyki rozpaczy wydobyły się na zewnątrz. Ale on nic nie powiedział, dalej pozwalał mi się wypłakać, trzymał w ramionach i pocieszał. A nawet się nie znamy! Nie wiem ile tak byłam, łzy dalej spływały po policzkach, jednak moje krzyki ucichły. Co powinnam zrobić? Odsunąć go od siebie, chodź mi pomaga? Czy pozostać w tej pozycji puki nie uspokoję się do końca? Decyzje, decyzje, decyzje! A co ja tak właściwie mu odpowiem na jego pytanie?! Zostać jego żoną, co oznacza wywrócenie mojego „spokojnego” życia oraz świata do góry nogami, ale mieć rodziców, czy odmówić i żyć w wiecznym cierpieniu, z myślami samobójczymi i szybko się zabić? Chyba wiem co wybiorę….
- Zzgadzam się.- wyjąkałam pomiędzy łzami.- Zzzostae twwoą zzoną.- zamknęłam oczy, zaciskając palce na jego koszuli. Poczułam jego palce na swoim policzku. Odsunął się ode mnie, unosząc załzawioną twarz do swojej. Nie widziałam dobrze, bez okularów a łzy jeszcze nie pomagały. Nawet nie wiem czy coś do mnie mówił, jedyne co pamiętam nim nie zemdlałam to dotyk jego ust na swoich…..

****

Wyrobiłam się! Uff. A myślałam, że nie uda mi się skończyć końcówki. Ale nie ma to jak wypad na miasto z tatą i opowiadanie o tym opowiadaniu. Oczywiście śmiał się ze mnie, i stwierdzał iż mam chore pomysły, ale to to sama wiem... Kiruś kochanie masz co czytać do kawusi ;* No to chyba tyle, mam nadzieje że się podoba no i w takim razie do zobaczenia za tydzień kochani